امامزاده صالح تهران
بقعه و بارگاه و صحن گسترده امامزاده صالح (ع) به مساحت سه هزار متر مربع یکی از بزرگترین و باشکوه ترین امامزاده های ایران است. بنای اولیه و اصلی بقعه و بارگاه در سده پنجم هجری ساخته شده است که در جریان حملات مغول به ری در حدود سال ۶۱۷ هجری ویران و مجدداً در سال ۷۰۰ هجری، غازان خان آن را احیاء و بازسازی می کند. بعد از زمان ایلخانیان و در دوره صفویه و قاجاریه نیز بخشهایی به اصل بقعه افزوده شد.
امام زاده صالح آن گونه که از کتیبه بالای سردر صحن بر می آید، از پسران حضرت موسی بن جعفر و برادر امام هشتم (ع) است. بنای بقعه اصلی شامل ساختمان چهارگوش بزرگ و مستحکمی با دیوارهای قطور است که فضای درونی آن تقریباً ۶٫۵ مترمربع مساحت دارد. وضع طاق نماها و معماری ساختمان و پوشش آن از معماری بناهای قرن هفتم و هشتم هجری است.
گنبد شلجمی شکل آن با کاشی‌های زیبا پوشیده شده است. این گنبد در سال ۱۳۲۳ شمسی به همت حسن فداکار تعمیر و کاشیکاری آن به صورت اولیه تجدید شده است. احداث گنبد کنونی همراه با تزیینات و مقرنس کاری و نقاشی های ظریف و اصلاحات داخل حرم، تعمیرات و پاره ای الحاقات و به طور کلی استحکام بخشی را به هلاکو میرزا، ملقب به بهادرخان، پسر حسنعلی میرزا شجاع السطنه و نوه فتحعلی شاه نسبت داده اند.
محوطه امام زاده صالح پیش از تغییر فضای خیابانی تجریش محوطه ای کاملاً محصور شده همانند دیگر زیارتگاه‌های ایران بود که چنار قطوری که به ثبت میراث فرهنگی نیز رسیده بود در میان حیاط آن قرار داشت.
در داخل حریم وسیع امامزاده صالح صندوقی چوبین وجود دارد که احتمالا به دوران اواخر صفوی یا افشار تعلق دارد و ضریح ممتاز نقره‌ای آن که اضلاع شرقی و شمال شرقی و غربی آن دارای محفظه مشبک مزین به نقره و ضلع جنوبی آن مشبک چوبی است از وقفیات مرحوم آقای میرزا سعیدخان وزیر امور خارجه اواخر قاجار است.
پنجم ذیقعده را به عنوان روز بزرگداشت امامزاده صالح بن موسی (ع) نامگذاری کرده اند.
